اشعار

مهر تو خار نخـل هـایم را رطب کرد            مــا را گــدای اول مــاه رجــب کــرد

آقـای من مـهـر تو را واجـب نوشتـنـد            یعنی تو را بر غیر تو غالب نوشتـنـد

سال هزار و سیصد و اندی گدایی است            روزی ماها از همین چندی گدایی است

من چـهـارده قـرن است دنـبال شـمایم            مال خـودم هـم نـیـسـتـم مـال شـمـایـم

ماه رجب تا که به تو آغـوش وا کرد            با آبرو شد، خـویش را مـاه خـدا کرد

تو مـوسیِ دریــا عـلـم بــی کــرانــی            تـو آسـمـانِ در زمـیـن، فـوق زمـانـی

نـام تـو را هـمـواره با مد می نـویـسـم            تـا می نـویـسم یـا مـحـمـد می نـویـسـم

ای گـریـۀ سـجـاده هـای نـیـمه شب ها            اذن دخــــول اول مــــاه رجــب هـــا

ای که برای مقدمت قـبل از ظهـورت            شد سـالـهـا شهـر خـدا دنـبـال نــورت

عـرش الـهـی احـتـرامـش را فـرستـاد            پـیـغـمـبـر اکـرم سلامـش را فـرستـاد

فـرمـود پـیـغـمـبـر بزرگ عـالـمـیـنـم            آری حسین از من و من نیز از حـسینم

آن کس که دارای تـمام حُـسن من بود            آنکس حسن بود و حسن بود و حسن بود

حالا حسین و مجـتبی وصلت گـزیدند            بـا وصـلـتِ بـاهـم مـحــمـد آفـریـدنــد

تو مادری داری که مثلش هیچ زن نیست            مانند او حـتـی در اولاد حـسـن نیست

او همره بابای تو کرب و بـلائی ست            در عهد تو در منصب خیرالنسائی ست

در هر زمان مشـغـول تبـلـیـغ خـدایی            بـا درد هـم تـرویـج یــاد هـل اتــایــی

شب می کـنی تا سیدی مـولا بـگـویـی            تب می کـنی تا ذکـر یا زهـرا بگـویی

آنچه که زهرا مـادرت دارد تو داری            روز قیامت هم تو صاحب اخـتـیـاری

تو مثل رأس جـدّ خود اعـجـاز کردی            بابی زحکمت بر نصاری بـاز کردی

قـربـان اعـجـاز تو ای فـرزنـد زهـرا            آخـر مـسـلـمـان تـو شـد پـیـر نـصـارا

تو آبـرو بـخـشـی به مـا ای آبـرو دار            حاجت روامان کن که هستیم آرزودار

نـابـودی وهـابـیـت امـید شـیـعـه است            روز سقوط کفر تنها عید شیـعـه است

بـایـد که بر این آرزوی خود بـنـازیـم            بـهـر تو و اجـداد تو مـرقـد بـسـازیـم

همراه بابایت چهـل سال و پس از آن            بـودی بـه یـاد گـودی گــودال گـریـان

تا زنـده بودی آب دیـدی گـریه کردی            تا کودکی بی تـاب دیـدی گریه کردی

تو روضه خوان روضۀ ویرانه هستی            تـو داغـــدار عــمــۀ دُردانـه هـسـتـی

تو علـم خود را از همه گـودال داری            تو تـا ابـد بر خـیـزران اشکـال داری

عـطـر لبخند خـدا پیـچـیـد در دنیای من           پنجمین خورشید تا گل کرد در شبهای من

آیه ای نـازل شد از سمت بـلـوغ آسمان           روشنـی پـاشـیـد بر آیـیـنـۀ سیـمـای من

فصل وصل آمد، زمین پُر شد ز بوی ناب عشق           جلوه گر شد از مدینه، ماه من، مولای من

عصمتی روشن تبسّم کرد بر روی زمین           حضرت حق گفت: او نوری ست با امضای من

وارث بوی بهشت است و خِرَد میراث اوست           سیب شیرینی ست او از شاخۀ طوبای من

قاف غیرت، بحر حیرت، کهکشان حکمت ست           باقر نور است، بشنـو از لبش آوای من

فصل لبخـند گـل پـنـجـم، امام بـاقـرست           پنجمین خورشید، زد لبخند بر دنیای من

تشنۀ یک جلوه از خورشید سیمای توأم           ای طلوع پنجمین! ای حجّت فردای من

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست           مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعـاست
مــه عــبــادت پــروردگــار حــیّ ودود           مـه مـحـمـد و مـاه عـلـی، مه زهـراست

نسیم صبحگهش خوب تر ز بوی بهشت           فضای شامگهش بهتر از نسیم صباست

طـلـوع ایـن مــه نــورانـی از شـب اول           ولادت وصـیِ پـنـجـم رســول خـداسـت
امــام پــنــجــم شــیــعــه، مــحــمــد دوم           که خاک درگهش این چار امّ و هفت آباست
تمام دانـش در لـوح سیـنـه اش محـفـوظ           تمام قـرآن در مصحـف رخـش پیداست
اگر به ذره نـظـر افکـنـد شود خـورشید           وگر به قطره نگاهی کند همان دریاست
مـحـمـدی کـه مـحـمـد سـلام داده بـر او           که خود سلام محمد سلام ارض و سماست
سـلام را چـو جـواب سـلام بـایـد گـفـت           شـفـای دیـدۀ جـابـر جـواب آن مولاست
قیام علـمی او چون قـیـام سـرخ حـسیـن           پـیـام زنـدۀ او انـقـلاب کـرب و بـلاست
کـلام اوسـت شـکـافــنـدۀ تـمــام عــلــوم           علوم را نفسش خوشتر از دم عیـساست
دُری ز مخزن علمش به دست شیعه بود           که نام آن دُر مکنون دعای عاشوراست
به کـور چـشـمـی نابـاوران تیـره درون           مـزار و بارگهـش در مدیـنـۀ دل هاست
به بزم شام که بیش از چهار سال نداشت           عـلیـه پـور مـعـاویـه نـاگـهـان برخاست
بسان رعـد خـروشیـد آن چنان که هنوز           بنی امیّه به هر دور و هر زمان رسواست
گشود لب که یـزیدا به قـوم خویش مبال           که نسل شان ز حرام است و اصل شان ز خطاست
دهـد بـه کـشـتـن آل رسـول رأی کـسـی           که او ز پشت پدر نَبوَد و ز نسل زناست
گهی بسان رعیت گـرفـته بـیـل به دوش           گهی به نور هدایت به خـلـق راهنماست
روا بـود که به افـلاک سر بـلـنـد کـنـیـم           نـدا دهـیـم مـحـمـد امـام پـنـجــم مـاسـت
هنوز دشـمـنـش از عـفـو مانده شـرمـنده           هنوز خُلق خوشش روح بخش اهل ولاست
هنوز کرسی درسش بود به شانۀ عرش           هنوز شـعـشـعۀ دانـشش به اوج سماست
هــنــوز عـلـم به دنـبــال او روانـه بـود           هـنـوز سـائـل درس و تعـلّـمش دنیـاست
هـنوز زمـزمـۀ قـصـۀ عـزیـز و عُـزیـز           از آن ولـیّ الـهـی شـنـیـدنـش زیـبـاسـت
خـدا گـواست جـدا از خـدا و قرآن است           هرآن کسی که مسیرش ز اهل بیت جداست
مـدیـنـۀ دل شـیـعـه بـقـیـع دیـگـر اوست           از آن جهت دل مؤمن، همیشه عرش خداست

اوّل مـاه رجب شد جـلـوه گر ماهـی تمام          کامد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اخـتـر چـار آسـمـان و آسمان هـفت مهر          یـوسف دو فـاطـمـه نـور دل خـیـر الانـام

نسل در نسلش همه خیر الورا خیـر البشر          خـود امـام ابـن امـام ابـن امـام ابـن امـام

مـشـعـل بـزم مـعـارف بـاقـر کـلّ عـلـوم          کعبۀ دل، قبلۀ جان، رهنمای خاص و عام

عالم هستی که چون لب بر تکـلّـم وا کند          از دمش جوشد کلیم و از لبش خیزد کلام

شهریار مُلک امکـان کز تمام مـمکـنـات          ذکر او خیزد هماره فیض او جوشد مدام

در وجود حضرتش کـلّ محمّد جـلوه گر          پیشتر از خلقت نورش محـمّـد داشت نام

گه به نخلستان ورا بیل کشاورزی به دوش          گه به بام آسمان خورشید را گـیرد زمام

بی ولای او همه رفـتـار عـالـم نـادرست          بی وجود او همه طاعات خـلـقت نـاتـمام

این عجب نبود که مولانا علیّ بن الحسین          گیرد از او همچو پیغمبر ز زهرا احترام

با ثـواب خـلـق اگر زاهـد نـدارد مهر او          دوزخش بادا حلال و جـنّـتـش بادا حـرام

علم، پای کرسی تدریس او دارد جـلوس          معرفت در پیش پای جابرش کرده قـیـام

تا بود روشن چراغ علم او در سیـنه اش          روز دشمن شام گردد چون به نطق آید هشام

مکتب من باقریّ و مذهب من جعفریست          نیست جز آنم طریق و نیست جز اینم مرام

مهر فـرزنـدان او مانند جان در سیـنـه ها          نطق شاگردان او چون تیغ برّان در نیـام

ای سلاطین را به سوی آستـانـت الـتـجـا          وی خلایق را به دیوار بقـیـعـت ازدحـام

بـاقـر آل مـحـمّـد نـجـل زیـن الـعـابـدیــن          جدّ و باب و مادر و آباء و اجدادت کرام

رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب          ساکنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام

جابر جُعفی که بحر دانشش در سینه بود          بود از دریای علمت قطره ای او را به جام

سائل کوی تو تا صبح قیامت مرد و زن          تابع حکم تو تا پایان هستی خاص و عام

گرچه قبر بی چراغت میدرخشد در بقیع          چون خدا در قلب مردان خدا داری مقام

این عجب نبود که در بازار علم و حکمتت          راه پیمـایـی کند یوسف به عنـوان غـلام

می فروشد نـاز، مؤمن بر گلستان بهشت          آیدش بویی گر از خاک بقـیعت بر مشام

نی عجب ای کعبۀ دل در همه دوران سال          گر طواف آرد به گرد کعبه ات بیت الحرام

شخص پیغمبر تو را ازسوی حقّ گوید درود          جابر از ختم رُسل بر حضرتت آرد سلام

چـار سالت بود با تـیـغ بیان و تیـر عـلـم          شام را کردی به چشم پور بوسفیان چو شام

با بـیان زنـده ات در قـصـر بـیـداد یـزیـد          یـافـت زخــم سـیـنــۀ آل مـحـمّـد الـتــیـام

تا بگویی نیست جایز در بر ظالم سکوت          بر تـمـام نـسـل ها از کـودکی دادی پیـام

از تو گشته آفـتاب عـلم و ایمان جلوه گر          وز تو باشد مکتب قرآن و عترت را قوام

در کتاب نخل میثم سطر سطر و بند بند          وصف تو حُسن شروع و مدح تو حُسن ختام

تا شود آیـیـنـه بی زنـگـار در ماه رجب           از خـیال خویش سر بردار در ماه رجب

چـشـم اگر دارید بـاران دعـا را بشنـوید           می چکد نور از در و دیوار در ماه رجب

کاش دور از مُهر و تسبیح و ریا و جانماز           بـاز گـردد رونـق بــازار در مـاه رجـب

باز شیخ ما به حرف آمد حدیث نفس گفت           عرض دین را بُرد دنیادار در ماه رجب

کاش برگردم به خود ای کاش برگردد به خود           شیخ بی عـمـامه و دستـار در ماه رجب

اعتکاف و عشق یعنی گریه بر احوال خویش           نیمه شبها گـریه کن بسیار در ماه رجب

سیزده شب معتکف در خم شدم تا پُر شدم           از دعــای حــیــدر کرار در مــاه رجب

وزیــده دوبـاره نـسـیـم رجـب            مرا خوانده حق در حریم رجب

دلـم را هـوائی خـوبـان نمـود            خـدای رئـوف و رحیـم رجب

خدایا کمک کن که با لطف تو            شوم بهره مند از نعـیـم رجب

نگـاهی بفـرما براین روسیـاه            بـه حـق نـگـار کـریـم رجـب

مناجاتی ام کن در این ماه نور

مـقـیـمـم بفرما به درگـاه نـور

مرا شوق یـاریست والا تـبار            امامی گـرامی و زهـرا تـبـار

من از ایـل مجـنـونم و دلـشده            و او از عـزیـزان لـیـلا تـبـار

کریمی ز نسل کـریمان عشق            و من عاشقی مست و شیدا تبار

نسب از دو سو فاطمی، حیدری            به قـربان این ماه غـوغا تبار

جـمـال جـمـیـلش بهشت عدن

دو جد گرامش حسین و حسن

تـعـلق ندارد به کس خـاطـرم            گــدای کـرمــخــانــۀ بــاقــرم

به لطـف خـداونـد زهـرائی ام            خدا را براین موهبت شاکـرم

به منصب نیازی مرا نیست؛ نیست            خوشم در حریـم علی شاعرم

اگرچه سـرودم غـزلـهـا ولـی            ز وصف علی زادگان قاصرم

قلم از نفـس ماند و یــارم نشد

حـریـف نگــاه نـگــارم نـشـد

سـلام ای علـوم خـدا را امیـن            پدر خـواندۀ علم، حق الیـقـیـن

اگـرچه ز نـسـل عـلـی آمـدی            مـحـمـدتـریـنی، مـحـمـدتریـن

چنان فـانی عـشق پـاکت شدم            ز سـرحـد مستی گـذشتم ببـین

مریض مریض تو عیسی مسیح            مـریـد مـریـد تو روح الامیـن

به قربان نازی که داری شما

و آغوش بـازی که داری شما

به روی اسیـرت نگـارا بخـند            بر این بیـنوا دیده ات را مبـند

نگاهی...که جاهلترین نوکرت            ز دریای علمت شود بهره مند

امیـر رسـولان به تـو داده دل            مـرا هم امـیـرا فکـندی به بند

حسن زاده ای و حسینی خصال            نگاهت قیامت... لبت کان قـند

چه گردد از آن لب شه ذوالمنن

کلامی خصوصی بگوئی به من

من امشب زچشم تو دم می زنم            به نـام نـگـاهـت قـلـم می زنـم

رجب آمده غرق شور و طرب            شرر بر دل و جان غم می زنم

سراپای من غرق لطف شماست            دم از حُسن صاحب کرم می زنم

کدامین سحـر می شود بنگـرم            کـنـار مــزارت قــدم می زنـم

ویا اینکه یک روز خوش بنگرم            سر قـبـر پـاکـت عـلم می زنم

ضریحی نداری ز بغض عدو            برای تو در دل حـرم می زنم

مـرا عــفـو کـن اگــر دلــبــرا            ز اوصاف تو حرف کم می زنم

تو بالائی و ما دراین قعر خاک

الا حضرت عشق روحی فداک

دلــم پُـر شـده از ولای شـمــا            سـرم خـاک پـای گـدای شـمـا

چه دارم به جز اینکه آقا فقط            بـگـویـم وجـودم فــدای شـمــا

چه می شد نصیب دل ما شود            نـسیـمی ز فـیـض دعـای شما

مبارک بود پیـش من مرهم و            غم و لطف زخم و شفای شما

شبـم را شما نور بـاران کـنید

مرا با نـظر اهـل ایـمان کـنید

وقتی که عالم با وجودت آبـرو داشت            باید بـرای بـردن نـامت وضـو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت            زهـرا دمـادم دیـدنـت را آرزو داشـت

عصمت ز سیمای تو معلوم است معلوم

ای دخــتــر شـیــر خــدا یـا ام کــلــثــوم

روح دعا، أخت الـوفا، بنت الوقـاری            روح ادب؛ زهـرا نسب حـیـدر تباری

مثل عـلـمـداری، شکـوهی، اقـتـداری            مانند زیـنـب خـواهـرت هـمـتا نداری

پـروردۀ دست عـطـوف چـنـد معـصـوم

ای دخــتــر شـیــر خــدا یـا ام کــلــثــوم

نـقـش تو در کـربـبـلا انـکـار، هـرگز            چون خـواهرت تسلیم استکبار، هرگز

در راه کـوفـه تو بگـو یکـبـار، هرگز            زینب نشد بی یاور و غمخوار، هرگز

ای خـواهـر کـوچـکـتـرِ اربـاب مـظلـوم

ای دخــتــر شـیــر خــدا یـا ام کــلــثــوم

بر نـاقـه، اطـفـال بـرادر را نـشـانـدی            یک لحظه از احوالشان غـافل نماندی

خاک از لباس و چادر خواهـر تکاندی            مانند زینب جایِ جایش خطبه خواندی

کاخ بنی شیـطان به ذلت گشت محـکـوم

ای دخــتــر شـیــر خــدا یـا ام کــلــثــوم

ای هـمـسفـر مانند زیـنـب با سـرِ یـار            ای همقدم با خواهرت در کوچه بازار

ای مثل خواهر سنگ کوفی خورده بسیار            ای ساقی لب تشنگان بعد از عـلـمـدار

یک عمر با این روضه گریانیّ و مغموم

ای دخــتــر شـیــر خــدا یـا ام کــلــثــوم

یادت نـرفـتـه کـربـلا رنجـی که دیدی            از خـیـمه ها با زینـبـت بیرون دویدی

بـی بی نـمـی دانم به تـلّ، آیـا رسیدی؟            دیدی خودت یا اینکه از زینب شنیدی

با چکـمه زد بر سینه اش آن دشمن شوم

ای دخــتــر شـیــر خــدا یـا ام کــلــثــوم

نگـاه آسیه ها محـو در قـداست اوست            حـیـا، ادب شدۀ مکـتب نجـابت اوست

به شأن و رتبۀ او غبطه میخورد مریم            دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست

غریب تر ز حـسن نام ام کـلـثوم است            که خاک خوردن نامش نشان غربت اوست

نوشته اند فلک غـرق ذکر تسبیح است            حسین گـفـتـن با آه هم عـبـادت اوست

لهوف مختصری از مصائب بانوست            لهوف گریه کن روضۀ اسارت اوست

فـقـط مـقـابـل او نـام شـام را نبـرید...            اگرچه شام اسیر شکوه وهیبت اوست

دوبـاره مرثـیـۀ قـتـل صبـر می خـواند            از آن شلوغی گودال این غنیمت اوست

شـهـیـدۀ غــم گــودال باید او را خواند            حـسیـن ذکـر مـدام دم شـهـادت اوست

عاشقان در حجاب یـکـدگـرند            پــرتــو آفــتــاب یـکــدگــرنـد

گـاه تـصـویـر قـاب یکدگـرند            هـمـه زیـر نـقـاب یـکـدگـرنـد

سعی دارنـد جـلـوه کم بکـنـند

خویش را وقف نام هم بکـنند

فـاطـمـیّـات یــارهـای هــم‌انـد            هر کـدام افـتـخـارهای هـم‌انـد

هـمـه آئـیــنــه‌دارهـای هـم‌انـد            دفــن بـیــن مــزارهـای هم‌اند

گـاه زیـنـب؛ گه ام کـلـثـومـنـد

هـم‌طــراز امـام مـعـصـومـنـد

این قـبـیـلـه عـجـیـب با ادبـنـد            پیش هـم ایـسـتـاده در عـقـبـند

همگی غرق ذات، مـنـقـلـبـنـد            در ظهـور صفـات، هم نسبند

همـگـی در الـسـت زاده شدند

همه پرچم به دست زاده شدند

مـی‌نـویـسـم من از شـما خانم            مـی‌بـری تـا خـدا مـرا خـانــم

تـو بـزرگـی و مـا گـدا خـانـم            الــسّــلامُ عـلـیـکِ یـا خــانــم

ما گـرفـتـار بـام‌هـای تــوأیــم

از ولادت غـلام‌هـای تــوأیــم

عصمت کـامـلـه تو را خوانند            عـابـده، فـاضـله تو را خوانند

عـالـمـه، عـامله تو را خوانند            حـیــدر قـافــلــه تو را خوانند

کـوه تـوحـیـد منـجـلـی هـستی

زیــنــب دوم عــلــی هـسـتـی

مـتـشـرع به دین و باور خود            مـتـواضع کنار خـواهـر خود

تـا شـدی هـمـره بــرادر خود            مـتـوسّـل شدی به مــادر خود

اقـتــدار حرم به دست تو بود

بعد عباس علم به دست تو بود

گـریـه بـیـن شـرار می‌کـردی            شـعـلـه‌هـا را مهـار می‌کردی

پـا بـرهــنـه فــرار می‌کـردی            دختـران را سـوار می کـردی

هـمـه‌جـا کـشـتـی نجات شدی

سـر پـنــاه مــخــدَّرات شــدی

تا ز گــودال ســر در آوردی            خویش را نزد خواهر آوردی

ســوی او دیـــدۀ تـــر آوردی            رو بـه سـوی بــرادر آوردی

خواهرانه به هم کمک کردید

نـیــزه را از گـلـو در آوردیـد

 ای مــقـــامت فـراتـر از مــریــم           ای شکــوهـت رسـاتــر از حــــوّا

ام کــلــثــوم ! خــواهـــر زیــنــب           عــصــمــت الله دوم زهـــــــــــرا

پیـش پایـت تــمام حـــور و ملـک           در رکـــــوع و سـجــــود افتـــاده

نـســل بــرتـر ز خــانــوادۀ نــور!           دخـت مــــولا و فـــاطـــمــه زاده

ای حـجـابـت فــرشـتــه را چــادر           حــوریـان در طـواف مـعـجـر تو

آن قـــدر نـــاز داری ای بــانـــو!           بـال جـبـریــل فــرش مـعــبـر تـو

از نـفـسـهایت ای نسـیـم بـهـشـت!           بــوی عــطــر و گــلاب می آیـــد

الـتـمــاس دعـای نـیــمــه شــبــان           ســوی تـو مــسـتــجـاب مــی آیــد

تو کـجــا و تــبــار نـاپـاکـان....!؟           تـو مــلـیـکـه ز عــالـم مـلـکــوت!

تـو بـهـشـتــی چـه نـسـبـتـی داری           به کویــر و به دوزخ و برهـوت؟

قرص خورشید و زمهیر سیاه...!؟           جمع ایـمـان و کـفـر ممکن نیـست

هرکـــه ایــن قصـه را کنـد بــاور           به خدا شیـعـه نیست مـؤمن نیست

انــتــهـای عـــروج جــبــرائـــیــل           اولــیــن پـــلـــۀ مــــقــــام شـــمــا

کـــربــلا زنـده مــانـــده امــا، بــا           خــطــبــۀ زیـنـب و کـــلام شــمــا

مـثــل زیـنـب غــروب عــاشــورا           داغـــــــدار بــــــرادرت بـــــودی

آمــــــدی در حـــوالـــی گــــودال           و کــمــک حــال مـــادرت بـودی

دست سنگـیــن عـصـر عــاشــورا           روی مـــاه تو را کــبـود، نــمــود

آن طـرف زیـنـبــی که بـود سـپـر           این طـرف تـو مـیـان آتـش و دود

مـثـل زینب مـیــان بــزم شـــراب           تکــیـــه گـــاه یــتــیــم اربـابــــــی

کـربـلا؛ کوفـه؛ شـام؛ کرب و بـلا           تـا مـدیــنـه چـو مـاه، مــی تــابــی

زیـنـب و تــو؛ مـکـمــل عـشـقـیــد           تو درخشـنده؛ زیـنب المـاس است

ادبـــت در مـقــابـــــل خـــواهــــر           در مثل، چون حسین و عباس است

مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست           پیشگاه کرمت عرصۀ جـولان ها نیست

از کـرامات فـراوان تو خـوبـان مـاتـنـد           این همه حُسن در اندیشۀ انسان ها نیست

باید ادیـان پی اوصاف تو تـحـقـیق کنند           گفتن از شخصیتت وسع مسلمان ها نیست

عصمت از فاطمه داری که مطهّر شده ای           احتیاجی پی این امر به برهان ها نیست

شعر اگر بهر تو کم گفته شده خُرده مگیر           سیر اوصاف تو در قدرت عَمّان ها نیست

نقش تو نیست کـم از زینب کبـری بانو           گرچه حک نام تو در صفحۀ اذهان ها نیست

شـام زیـر لـگـد خـطـبـۀ تو جـان میـداد           مثل تو هیچ کسی فـاتـح میدان ها نیست

رمز عـرفان اثـر سجـدۀ پـیـشانی توست           احتیاجی سر این سفره به عرفان ها نیست

خواستی تا همه جـا صحبت زینب باشد           مدح و مرثیه اگر از تو به دیوان ها نیست

ام کـلثوم شدن زینب و زهرا شدن است           حرف عشق است در آن صحبت عنوان ها نیست

ازدواج تو و نـمـرود مـدیـنـه؟ هـیـهـات           نخی از چادر تو قسمت شیطان ها نیست

نـمـک سـفـرۀ افـطـار پــدر هـسـتـی تو           لذتی بی تو در این شیر و در این نان ها نیست

میشود گفت ز تو از غم و درد تو نگفت؟           مدح خوب است ولی مکفی گریان ها نیست

یوسفت در عوض چاه به گـودال افـتـاد           چون تو دلسوخته در یثرب و کنعان ها نیست

سر و سامان تو را نیزه ای از پا انداخت           خیمۀ سوخته جای سر و سامان ها نیست

نـاز پـروردۀ دسـتـان پُـر از مـهـر عـلی           شأن تو ناقـۀ عـریـان و بیـابان ها نیست

دور تا دور تو با هـلـهـله جـمـعـیت بود           بزم می طشت طلا جای پریشان ها نیست

هرچه گفتم کـمی از قدر و مقـام تو نشد           مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست

از قرائن این چنین پیداست در را دیده است           ما شنیدیم، او ولیکن چل نفر را دیده است

قبل ضربت خـوردن مولا و شایـد قبل تر           بارها در کوچه ها داغ پـدر را دیـده است

آنکه عمری با حسن خون جگر را خورده بود           بین تشتی عاقبت خون جگر را دیده است

صبر پنهان داشت در کرب و بلا از این جهت           دور از چشم همه رنج سفر را دیده است

در که جای خود، پدر که جای خود، در شهر شام           چل نفر که هیچ از این بیشتر را دیده است

ام کـلـثـوم است یا زیـنـب نمی دانم کـدام!           دور خواهر خواهری چندین نفر را دیده است

بارها این شـرم بی انـدازه او را می کشد           اینکه زینب پیش او داغ پسر را دیده است

شرم او یک بار اما می کشد او را دو بار           اینکه هم در دشت هم در تشت سر را دیده است

مدینه رو به سـوی تو دوبـاره آوردم            به هـمرهـم دل پُـر از شـراره آوردم

مدیـنه بـاز مکن دربه روی من زیرا            ز کوی عشق غمی بی شماره آوردم

مدینه سوی تو این کاروان عاشق را            گـهـی پـیـاده و گـاهـی سـواره آوردم

من این سفینۀ در خون نشسته را با خود            ز مـوج خـیــز بـلا تـا کـنـاره آوردم

مدیـنه این چمن غـنچـه های پرپر را            ز زیر تیغ غم و سنگ و خاره آوردم

ستاره های شب افروز من به خون خفتند            کنون خـبـر ز شب بی سـتـاره آوردم

پس از شکفتن لبخند خون گرفتۀ عشق            خبر ز کودک و از گـاهـواره آوردم

در این رسالت عظمی، تمام عالم را            به پای خـطبـۀ خود بر نظاره آوردم

دلم ز غارت دشمن لبالب از خون است            اگـر اشـاره ای از گــوشـواره آوردم

اگر ز یـوسف زهـرا نشانه می طلبی            نـشـانـه پـیـرهــنـی پـاره پـاره آوردم

«وفائی» ازغم و دردم اگر سخن گفتم            ز صد هزار سخن یک اشاره آوردم

صدا در سینه ها ساکت که اینک یار مى آید           ز راه شام و کوفه عابدِ خونبار مى آید

غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش           به چـشـم آیـیـنـۀ ایـزد نمایى تار مى آید

الا اى دردمندان مدینه با دو صد حسرت           طبـیب دردمـنـدان با دل تب دار مى آید

الا اى بـانـوان اهل یثرب پـیـشواز آئـید           که زینب بى برادر با دل غمخوارمى آید

بیا ام الـبـنـین با دیـدۀ گریـان تمـاشا کن           که اردوى حسینى بى سپهسالار مى آید

پیـکـرم چشم انتظار تیـزی شمشیرهاست          در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:          پیش چشم یار مُـردن بهترین تقدیرهاست

پیش از این تیر نگاهت برده جان را از تنم          پس چه بهتر اینکه حالا قبله گاه تیرهاست

من سپـر بودم بـرای لـحـظـۀ مـعـراج تو          این نماز آخر من در خور تکـبـیـرهاست

پیکر خونین؛ تبسم؛ دامن تو؛ اشک من..؛          چشم دنیا تا ابد مبهوت این تصویرهاست

مسیح خوانده مرا؛ وقـت امتحان من است          زمان، زمان رجز خواندن جوان من است

از آســمــان چــهــارم مــسـیـح مـی بــارد          چـقـدر مـنـتـظـر رعـدِ آسـمـان مـن اسـت

به کف بگـیر سرت را برای یاری عـشق          سـرت مـقـدمـۀ سـرخ داسـتـان مـن اسـت

برو که پیکر مصلوب و بی سرت پـسرم          در امـتـداد مـسـیـر خـدا، نـشـان من است

نـمـاز آخـر خـود را اقـامـه کـن در خـون          بـرو که بـدرقـه‌ات نـغـمـه اذان مـن است

اگر چـه بعـد تو صحـراسـت خـانـه ام اما          دلم خوش است که زینب هم آشیان من است

سلام ای روضـۀ طاهـا مـدیـنـه            سـلام ای جـنّـت الـزهـرا مدیـنه

تـو ای هــم نـالـۀ دیــریــنــۀ دل            حـکـایت کـن ز زخـم سینـۀ دل

تو درد و غصه ها بسیار دیدی            شـرار و قـنـفـذ و مسمار دیـدی

ولی این بار سر کن قصۀ عشق            بگو با ما سخن از غصۀ عشق

سخن از خستگان عشق سر کن            جهان را از غـم زینب خبر کن

بـگـو از کــاروان خـسـتـۀ شـام            ز دلهای به خون بنشسته از شام

بـگـو از یـاس هـای ارغــوانــی            ز اطفال نحـیـف و اسـتـخـوانـی

بگو از کاروان و شور و شینش            که زیـنـب آمـد اما بی حسیـنـش

شـرر افـتـاد بـر جـانـت مـدیـنـه            کـه سـوزانـدنـد قـرآنـت مـدیـنـه

هـمانا که ز پـیـغـمـبـر بُـریـدنـد            وفا را در یم خـون سر بُـریـدند

به باب الـعـلـم شبها باب بـستـند            هـمـانـا بر حـسـیـنـش آب بستند

جـفـا آن فرقه که بر یاس کردند            جـدا دست از تن عـبـاس کردند

مـدیـنـه رشـتـه دین پـاره دیـدی            به یاد محـسن آن گهـواره دیدی

ولی گودال پُـر خـون را ندیدی            در آتش قوم مجـنـون را ندیـدی

ندیدی دست و پا می زد گل عشق            کـنارش نـاله می زد بلبل عشـق

ثـمـر از بـاغ غم می چید زینب            بـلا پـشـت بـلا مـی دیـد زیـنـب

امـــان از دورۀ ســرد اســـارت            امـان از زیـنـب و درد اسـارت

زیـنـب آئـیـنـۀ جــلال خــداسـت           چـشـمـۀ جـاری كـمـال خـداست

ردّ پـایـش مـسـیـر عـاشوراست           خطبه هایش سفیر عـاشـوراست

مـثــل كــوهِ وقــار بــر گــشــتـه           وه چـه بـا افــتـخـار بـر گـشـتـه

غـصّـه و مـاتـم دلـش پـیـداسـت           رنگ مشكی محـمـلش پـیـداست

پـشـت دروازه خــواهــری آمــد           خـــواهـــر بــی بـــرادری آمــد

خـواهـری كه تـنـش كـبـود شده           رنـگ پـیـراهـنـش كــبــود شـده

نـیـمـه جـانـی كـه كـاروان آورد           با خودش چند نـیـمـه جان آورد

كاروانی كه شیر خـواره نداشت           گوش هایی كه گوشواره نداشت

گر چه خـورشید عـالـمـیـن شده           چند ماهـی ست بی حـسیـن شده

چند ماه است دیده اش ابری ست           بـر سـرش سایـۀ بـرادر نـیـست

آسـمـان بود و غـم اسیـرش كرد           خـاطـرات رقـیــه پـیـرش كــرد

بـهــر اُمّ الـبــنـیــن خــبــر آورد           از ابــالـفـضـل یـك سـپــر آورد

از حـسـیــنـش فـقـط كــفـن آورد           چــنــد تـا تــكّــه پـیــرهــن آور

دیـدیـم دوبــاره نـور عــزّت تـابـیـد            فـرزنـد عـلـی نـتـرسد از هر تهـدیـد

بـا فـن بــیــان و قــدرت اسـتــدلال            آقـا بـه دهـان یـاوه گـویـان کـوبـیـد

******** قاسم نعمتی********

ای رهـبــر فــرزانـۀ مـا ادرکــنــی            ای پـورِ عـلـیِّ مـرتـضـی ادرکـنـی

جــایـش بـشـود زبـالـه دان تــاریـخ            هرکس که شود خصم شما ادرکـنی

******** ناصر زارعی********

در پـیـش عـدو حرف تساهل زده اند            از مکر چو خود را به تغـافل زده اند

دلـبـاخـتـۀ خـصـم سـتـمـگـر شـده انـد            هر چند که خود را به تجاهل زده اند

******** ناصر زارعی********

دیدید دوباره خصم پیـمان بشکست            برجام که هیچ؛ عهد مردان بشکست

گوئید دوباره گفـتگو بی قـدرت؟!!            از جهل شماست پشت ایران بشکست

******** ناصر زارعی********